Dik twee jaar terug schreef ik over het afscheidsoptreden van Allo Darlin' hier in London. Derhalve leek het me niet meer dan gepast om ook iets te bloggen over hun reünie. Wel, soort van reünie. Om te beginnen was het niet als zodanig aangekondigd maar ik had goede hoop want afgelopen zaterdag zouden de diverse bandleden in ieder geval in hetzelfde pand zijn, voor een avond live muziek in het concertzaaltje achter de Shacklewell Arms in oost-London.

Te beginnen met Eliabeth Morris, voorheen zangeres van, momenteel 50% van de nieuwe band Elva. Een album zit er aan te komen. Vanavond is ze solo. Met een zachtjes versterkte gitaar (geen ukelele zoals in haar Allo Darlin' dagen) en een handvol nummers die ze voor Elva schreef. Die klinken lief. Er worden niet echt nieuwe muzikale wegen ingeslagen. Single Athens kennen we al en de rest doet er zo op het eerste gehoor niet voor onder. Alleen dat ene liedje dat ze voor haar dochter schreef ontstijgt tekstueel het oh-je-bent-zo-speciaal-en-je-kunt-altijd-op-me-rekenen niveau niet.

Daarrna speelt Jessica's Brother. Hebben helemaal niets met Allo Darlin' van doen. Indiepop met een Americana-achtige inslag. En een viool. Zanger heeft een Conor Oberst-richting-Tom Waits-achtige knik in z'n stem. De nummers zitten best lekker in elkaar. All The Better vind ik zelfs heel mooi. Maar het is geen Allo Darlin.

Headliners zijn Bill Botting & the Two Drink Minimum. Het nieuwe ding van de voormalige bassist van Allo Darlin'. Nu speelt hij gitaar en zingt en wordt ondersteund door een flinke band met diverse leden van de Wave Pictures, twéé drummers, een toetseniste, een zangeres én de gitarist en de drummer van Allo Darlin (die laatste op koebel trouwens, niet als één van voornoemde drummers). De muziek is meer country en vooral een stuk gezelliger. Veel jolijt. Veel covers. Ze zijn met z'n negenen. Ergens klinkt een mondharmonica.

En dan, niet helemaal onverwacht dus, komt Elizabeth ook nog even op het podium. In eerste instantie voor een enorm gezellige maar muzikaal totaal overbodige cover van de Human League's Don't You Want Me Baby maar dan leent Bill de bas van de bassist van z'n band, legt Mikey Collins z'n koebel even terzijde en klimt toch achter een drumstel en staan ze er, met gitarist Paul Rains helemaal links, weer met z'n vieren als, wel, soort van Allo Darlin' dus (en de rest van BB's band op achtergrondzang en diverse percussie) en doen ze een uitbundige – en uitbundig vanuit de zaal meegezongen – versie van Silver Dollars. Bill Botting en z'n band doen dan nog een paar nummers maar dat doet er weinig meer toe.