Afgelopen zondag speelde Allo Darlin' haar afscheidsoptreden in de Scala hier in London. Volgens mij is het viertal de laatste jaren een van de meest terugkerende onderwerpen op dit blog geweest. Een van de redenen is dat de band, net als ik, een grote voorliefde lijkt te hebben voor het fenomeen Liedjes over Liedjes. Hun mooiste liedje Talulah namecheckt bijvoorbeeld de Go-Betweens en de Maytals. De laatste live-uitvoering - net zoals de andere keren dat ik ze zag vertolkt door Elizabeth Morris in haar eentje, op ukelele, maar deze keer begeleid door 800 man uit volle borst, met snik in de stem meezingend publiek - gaat naadloos over in Take Me Home Country Roads. (Met voor de gelegenheid een alternatieve tekst: Central Queensland in plaats van West Virginia). Het is een truukje dat ze nog een keer doen. Een van de andere nummers draait uit op een integrale euforische versie van Paul Simon's Call Me Al. Hun nieuwe, laatste, single heet Hymn on the 45 en zet het thema ongegeneerd, maar zonder expliciet namen te droppen, voort. Muzikaal weinig nieuws onder de zon – alhoewel het hopelijk geen toeval is dat een band die ooit ontstond naar aanleiding van een cover van een Bruce Springsteen-nummer op een tribute compilatie, haar carriere eindigt met een nummer met een knallende Clarence Clemons-achtige saxofoon-solo – maar een fijn laatste wapenfeit en wordt vanavond ook gewoon gespeeld (laatste nummer van de reguliere set zelfs).

Maar ook muzikaal is Allo Darlin bij uitstek mijn soort bandje. Het is huppelindie maar dan beter dan 95% van alle andere huppelindiebandjes in de geschiedenis van de huppelindie. De ukelele en het Australisch accent van Morris zijn de basis en dat ze verhalende, herkenbare teksten schrijft in een melancholisch melodisch jasje maakt het al enorm mooi maar dan is er daarnaast nog de (snor en) elastieken bas van Bill Botting en vooral de niet on-Johnny Marr-achtige gitaarpartijen van Paul Rains die het pas écht heel erg goed maken. In de Scala zijn ze in topvorm. Ze knallen gewoon lekker door hun oeuvre. Het publiek danst en zingt uit volle borst mee. Er zijn ballonnen (met Goodbye Darlin'-opdruk) en confetti. Er zijn gasten (Monster Bobby zingt mee in Dreamin'; een dozijn vrienden danst tegen het einde mee op het podium). Er zijn speciaal voor de gelegenheid gemaakte t-shirts. Van links naar rechts (via de drummer op de achterste rij) spellen de vier bandleden 'Allo Darlin *hartje* you'. Het is natuurlijk zonde dat ze er meer ophouden maar het was een gedenkwaardig laatste optreden.

Het plaatje van vandaag heb ik ergens van Twitter gejat. De plaatjes die tussen de optredens van de bands (en stand-up comedian. Een van de voorprogramma's was een stand-up comedian) gedraaid werden, kun je in een mix op Mixcloud vinden.