Aan de andere kant van de stad van de tentoonstelling van Brian Eno en aan de andere kant van het artistieke spectrum, zowel qua muziek als beeldende kunst, vinden we Billy Childish. Garagerocker. Dichter. Snordrager. Schilder. Maar vooral traditionalist. Al die moderne fratsen hoeven van hem niet zo. In de galerie van Carl Freedman hangen een handvol recente schilderijen. Vooral bostafereeltjes. Impressionistisch op het doek gezet. Het is niet echt mijn stijl. Ik ben in principe niet zo van de figuratieve kunst; ik hoef niet per se te kunnen zien wat het voor moet stellen. Maar desalniettemin vind ik er een paar eigenlijk best mooi. Met je neus er bovenop zie je de inviduele verfstreken - hoekiger en krasseriger dan een gemiddelde van Gogh - en de soms wat gekke felle kleuren maar van een afstandje staan er statige bomen tenmidden van levendig, golvend struweel. Ironisch genoeg vind ik de kunst van Eno met z'n modernistische uitstraling enorm ouwerwets overkomen terwijl de op papier oubollige schilderijen van Childish een stuk tijdlozer zijn. Er klonk geen trouwens muziek van Childish. Het was helemaal stil in de galerie.