Toen ik het New Yorkse Beat Radio lang geleden leerde kennen, klonk het nog als een slaapkamerproject. Dankzij de drumcomputer en de introverte melodieën een beetje Casiotone For The Painfully Alone, beetje Postal Service maar dan met meer gitaren. Het is een band die nogal onder de radar opereert. Niet op Wikipedia. Pitchfork en Stereogum hebben nog nooit over ze geschreven. Denk dat dat met hun nieuwe plaat, de 5e in 10 jaar volgens mijn berekeningen, ook niet meer gaat gebeuren. Their loss. Meer Beat Radio voor mij. Ik vind het altijd leuk als ik weer een e-mail van ze krijg over een nieuwe single of een nieuwe plaat. Die staat dan op Bandcamp en daar betaal ik dan graag een paar dollar voor. De nieuwste plaat, Take It Forever, is net uit en vind ik wellicht wel een van hun leukste. De band klinkt inmiddels meer gitaarbandjerig - niet on-Guided By Voices-achtig, met wat extra trompetten hier en daar - maar de aangenaam zeurderige en ietwat valse vocalen zijn gebleven; net als die typische manier van zingen waarbij zinnen vaak halfmompelend worden afgeraffeld. Ik vind dat leuk. Geen idee hoe dat overkomt op iemand die de band níet leerde kennen met Follow You Around of Sunday Matinee. Dreaming of the West is niet per se m'n favoriete liedje van de nieuwe plaat, dat is waarschijnlijk toch Song for Camden Power.

Maar Dreaming of the West is ook gewoon mooi én het liedje van de nieuwe plaat dat het best in het thema van deze week past, liedjes over liedjes. Sowieso gaat het veel over muziek in de nummers van Beat Radio. In Sunday Matinee al. Dat gaat over een all ages show op zondagmiddag. Toen bleven de bands trouwens ongenoemd. Op Song for Camden Power vallen de namen van Pavement en Neutral Milk Hotel (en Tape Op Magazine) en gaat het over de liedjes van de hoofdpersoon/zanger zelf. Dat gebeurt vaker in de teksten van Beat Radio. Op zich niet heel verwonderlijk. De teksten lijken vaak persoonlijk en beschrijvend en als muziek, en het zelf in een bandje spelen in het bijzonder, een groot deel van je leven uitmaakt, is het niet onlogisch dat het zo nu en dan in je teksten langskomt. In Dreaming of the West gaat het, op een gegeven moment, weer over een concert. De zinsnede waar het me in bijzonder om gaat is standing with my arm around you, as the band played Northern Lights. De band zelf wordt helaas niet genoemd maar het leek me te specifiek om niet écht te zijn. Op Spotify zijn er meerdere songs met deze titel. Onder meer eentje van de Bowerbirds, die lijkt me veelbelovend maar zeker weten doe ik het niet. We hebben overigens nog een stukje informatie en dat is dat het concert in kwestie op Indepedence Day plaats vindt. Ik struin setlist.fm af op zoek naar Bowerbirds-optredens op 4 juli door de jaren heen en of ze toen Northern Lights speelde maar vind alleen concerten in het buitenland op die datum en op een of andere manier vind ik de teksten van Beat Radio te lokaal klinken om een concert in Parijs of Hamburg te beschrijven. Ik kom er, ondanks mijn detectivepogingen, dus niet uit en besluit het maar gewoon aan de songschrijver zelf te vragen. Het antwoord bevestigt mijn eerdere vermoeden, Northern Lights van de Bowerbirds dus, maar maakt met een latere tweet het verhaal ook iets mysterieuzer: Northern Lights, Southern Cross van de Band was ook soort van een beetje een inspiratie. Een beetje verwarrend want ik had eigenlijk stilzwijgend aangenomen dat de teksten van Beat Radio écht gebeurd waren - omdat ze vaak zo specifiek overkomen waarschijnlijk - en dat er dus één antwoord zou zijn, niet twee. Ik denk dat ik Take It Forever nog maar eens ga beluisteren.