Een van de grootste nadelen van mijn, zelf opgelegde, stilte-regime is dat ik hier het debuut-album van de Heights heb liggen en dat ik nog 6 dagen moet wachten voordat ik het 'mag' draaien. Ik heb er overigens alle vertrouwen in dat Beachyhead - met een mooie hoes van Jeroen Funke en een hoestekst van John Darnielle van de Mountain Goats - een fantastisch album is geworden; de demo's beloofden veel, de optredens waren altijd geweldig. Gezonde Hollandsche gitaarpop; beetje Magnapop lite; frisse liedjes. Ik hoef in ieder geval niet lang na te denken over wat ik zondagochtend, als deze uitputtingsslag voorbij is, als eerste opzet. De plaat werd afgelopen vrijdag aan de Amsterdamse fans gepresenteerd middels een optreden in de Nieuwe Anita. Had daarbij de eer gevraagd te zijn plaatjes te draaien wat ik dan ook met veel plezier deed. Vooral m'n eigen plezier want door omstandigheden - aan m'n muziekkeuze kon het écht niet liggen; bijna louter en alleen girl group-hits, soulkneiters en Franse jaren zestig pop - wisten slechts weinigen de weg naar de dansvloer te vinden. Heb bij thuiskomst de cd overigens nog wel even snel opgezet en alhoewel hij nog geen half uurtje duurt was ik toch al ver voor het einde in een diepe slaap verzonken. Wat verder níets zegt over de kwaliteit van het album. Het was gewoon best wel laat. Hier in huis was het vandaag trouwens niet echt stil. Vanmiddag voor het eerst in jááren naar Langs De Lijn geluisterd. Dat was vooral een nostalgische trip terug naar een tijd waarin zondagmiddagen nog eindeloos leken te duren en door m'n ouders voorzien werden van zelfgemaakte popcorn. En nu gaat zo snel mogelijk de televisie aan. Maakt niet uit wát er op is als het de Greatest Hits van de Jaren Tachtig-cd die m'n buurman op heeft staan - dit stukje werd getypt op de gedempte klanken van Take One Me en de Fine Young Cannibals' She Drives Me Crazy - maar naar de achtergrond weet te verdringen.