Momenteel zijn er in Nederland twee museale tentoonstellingen met een muzikaal tintje te zien. In de Fundatie in Zwolle is er een multimediaal installatiegebeuren rondom het nieuwe album van Sticks. Het museum heeft previous op dit gebied. Een paar jaar geleden hadden ze een expositie met kunst geïnspireerd door de liedjes van Nick & Simon. De muziek van Sticks is gelukkig geen aanleiding tot schilderijen van Ans Markus en/of Ruud De Wild maar is als het ware het kunswerk zelf. Het nieuwe album van de Opgezwolle-rapper, Onrust, is alleen nu hier voor een tijdelijke periode te beluisteren en zal volgens het begeleidend schrijven nooit op een andere manier verschijnen. (Shazam herkent het in ieder geval ook niet). Een en ander is, met dank aan een vies smakend energiedrankje dat de boel heeft gesponsord, opgetuigd met een boel toeters en bellen en video’s.

Het kloppend hart van de tentoonstelling is de donkere zaal waarin op twee filmschermen die nieuwe plaat te horen cq zien is. Muzikaal heeft Sticks er zeker niet met de pet naar gegooid omdat het toch geen officiële plaat is. Ja, met een duur van een minuut of 20 is het voor een écht album misschien wat aan de korte kant maar het is precies lang genoeg voor deze context en de beats van vaste producer Kubus zijn donker en diep en droog en Sticks’ teksten en presentatie eerlijk en gefrustreerd en spitsvondig. Het klinkt niet als half werk.

De visuele kant is aardig: afwisselend zien we een paar verkrampt, in het luchtledige bewegende dansers of random beelden uit het nieuws of geanimeerde teksten. Niet essentieel maar onderhoudend genoeg. In de kleinere zijzaaltjes meer video’s, een soort van geluidskunstwerk op basis van omgevingsgeluid, foto’s (van Zwolle en Frankrijk) gemaakt door Sticks zelf, de teksten van de plaat op de muur en grond en plafond en zelfs een ter plekke nagebouwde studio waarin, als ik het goed begrijp, het de bedoeling was dat Sticks zo nu en dan langs zou komen om aan een nieuwe track te werken. Het koelkastje met blikjes van voornoemde vies smakende energiedrankje staat op een prominente plek.

Maar is het nou kunst? Ja, vind ik wel, als het in een museum staat is het kunst. Maar is het goeie kunst? Hmm, dat is een andere vraag. Er valt een boel te zien en te horen en te onderzoeken maar het is meer een beetje een losse verzameling meer tot minder interessante ideeën dan dat het het concept plaat-presentatie-met-een-visueel-tintje overstijgt. Sticks's Onrust is nog tot 5 januari te zien in Zwolle.

Tegelijkertijd hangen er in het Cobra Museum in Amstelveen werken van de Duitse kunstenaar Sigmar Polke met een speciaal gecomponeerde soundtrack door Blaudzun. Ik weet te weinig van het ouevre van Polke om iets intelligents te kunnen zeggen over de plek van deze serie uit 1996 daarin maar ik vind het alleraardigste dingen. Zo te zien vaak op basis van (zwart-wit) krantenfoto’s maar dan opgeblazen zodat je de korrelstructuur ziet. Dit wordt gecombineerd met vrolijke kleurige tekeningen of Jackson Pollock-achtige klieders.

Van de veertig heeft Blaudzun er 9 uitgekozen, die hangen in een speciaal zaaltje in het midden, om bij elk een track te maken. In eerste instantie is de exacte link tussen de doeken en de muziek niet helemaal duidelijk. De werken hangen aan de muur en de muziek klinkt en er staan bankjes waarop je het allemaal op je gemak op je in kunt laten werken. Een aantal bijdragen zijn herkenbaar als redelijk tradtionele liedjes – Light Runner heeft iets Radiohead-achtigs met z’n combinatie van electronische geluiden en dramatische zang – maar veel tracks zijn abstracter, meer echte soundtracks. Daar zou het wel leuk zijn te weten bij welk doek het precies hoort.

Gelukkig ligt er ergens verderop een platenhoes in een vitrine met een lijstje titels, doeken en welke muzikanten te horen zijn, zodat een en ander toch nog redelijk simpel aan elkaar te koppelen is. Beeld en geluid lijken sowieso weinig met elkaar te maken te hebben. Ik krijg de indruk dat Blaudzun zich vooral door de titels van het werk heeft laten inspireren. Frühling is met z’n speels fladderende (bas)klarinetten inderdaad best lente-achtigs maar heeft verder weinig te maken met het gele doek met groene spettervlek met dezelfde titel. Wann Kommt Denn Enndlich Einer? is aan de muur een gepixeleerde versie van een meisje uit een ouwerwetse reclame en muzikaal een John Carpenter-achtig synthesizeroefening met stemmen die in het Duits een paar keer de titel zeggen. De nummers van Blaudzun staan trouwens wél gewoon op Spotify (en Shazam). Polke vs Blaudzun's Music From Un Unknown Source is nog 5 april te zien in Amstelveen.