Tot op heden zijn alle activiteiten en evenementen hier in London dit jaar in het kader van de 40ste verjaardag van Punk straal aan me voorbij gegaan. Na een bezoekje aan de tentoonstelling Punk 1976-78 in de British Library weet ik ook waarom: ik vind het nogal saai, die punk van 40 jaar terug. Het is zo'n bekend verhaal en deze tentoonstelling herhaalt het gewoon voor de miljoenmiljardste keer aan de hand van een dozijn vitrines en een muur met vinylsingeltjes: Malcolm McLaren's legendarische kledingwinkel, Sex, in King's Road, Spiral Scratch van de Buzzcocks, een paar exemplaren van zines als Sniffin' Glue en kijk, daar hebben we het filmpje van de Sex Pistols in het tv-programma van Bill Grundy. En ze vloeken! Hoe revolutionair... Zelfs de artefacten die als nieuw worden gepresenteerd - een serie foto's die de afgelopen 40 jaar ergens vergeten op een zolder lag, bijvoorbeeld - zien er precies uit als het materiaal dat we al kennen en voegen weinig toe. Blijkbaar valt er gewoon helemaal níets nieuws te vertellen over die tijd.

Dat het toch een beetje memorabele middag werd van de week kwam dan ook niet door de inhoud maar vanwege het gedoe d'romheen. Als ik een foto probeer te maken van de legendarische afbeelding uit Sideburns - 'This is one chord. This is another. This is a third. Now form a band' - krijg ik meteen een reprimande van de suppoost. Verboden foto's te maken. Had het bordje niet gezien. Er is nog meer verboden: geen eten of drinken binnen en of je je mobieltje op 'stil' wil zetten. Dat vind ik hilarisch bij een tentoonstelling over punk waar continu de Sex Pistols uit de boxen schalt. De visuele spoedcursus gitaarspelen is trouwens wel te koop, geprint op een t-shirt, in de 'Punk Pop Up Shop' beneden in de lobby. Het aanbod bestaat verder uit vinylreissues van alle klassieke punkelpees uit die tijd en alle recent verschenen (auto)biografieën van de kopstukken uit die tijd. Geen idee wat die stapel 1966's van John Savage daar doet (gaat over, de muziek van, dat jaar), maar goed.

Het enige spraakmakende aan het hele soepzooitje (nog tot 2 oktober te zien, toegang gratis) is de ingreep van Viv Albertine, vroegere gitariste in de Slits. Tijdens een recent bezoek aan de tentoonstelling viel het haar op dat er alleen maar aandacht wordt besteed aan mannelijke bands en de rol van vrouwen ongeveer totaal wordt genegeerd. Geërgerd nam ze een zwarte stift ter hand en kraste op een van de informatieborden bij de ingang de namen van de Sex Pistols, de Clash en de Buzzcocks door en verving deze door de Slits, X-Ray Spex en Siouxsie & the Banshees. Het pleit voor de organisatoren dat ze het gewoon hebben laten staan. Aan de andere kant, ik zag dan ook nergens een bordje waarop stond dat het verboden was om met een markeerstift aanpassingen te maken in de zaalteksten.