In 2011 verzorgde de punkband Fucked Up in het kader van een filmfestival in Toronto de live-soundtrack bij de stomme film West of Zanzibar uit 1928. Het studio-opnames duurden vervolgens even maar inmiddels is de soundtrack ook als album uitgebracht. Ik kocht hem blind – ik hou wel van de punk van Fucked Up – maar ik vond het nogal een saaie plaat. Niet zo gek natuurlijk. De muziek is bedoeld als begeleiding bij iets anders. Nou is de film in kwestie zonder al te veel problemen ook online te vinden dus het leek me aardig om de soundtrack ook eens in z'n beoogde context te beluisteren. Praktisch gezien was dat overigens nog niet zo heel makkelijk want de versie van de film die ik tot m'n beschikking had duurde 59 minuten terwijl de soundtrack in totaal 65 minuten lang was. Maar goed, gewoon de video en de muziek ongeveer tegelijk aangezet en we zien wel waar het schip strandt.
De film begint met een goochelaar wiens vrouw er van doorgaat met een andere man richting Afrika. Bij de ruzie die hierbij ontstaat wordt onze goochelaar door die nieuwe geliefde ergens vanaf geduwd, valt ongelukkig en raakt verlamd in z'n benen. In de volgende scene is de vrouw weer terug, met een baby, maar overlijdt meteen. Vervolgens is er een sprong van een jaar of 18 én verplaatst het hele verhaal zich naar Afrika waar de goochelaar nu een inheemse stam met z'n goocheltrucs in de ban houdt. Zijn doel is wraak te nemen op z'n rivaal door z'n ivoor te stelen en die dochter, die blijkbaar is meegekomen, ongelukkig te maken. Het is best een ingewikkeld verhaal voor een film van een uurtje dat vooral verteld moet worden aan de hand van tekstkaarten (en dan zijn er ook nog allerlei spannende plottwists tegen het einde).
Met een beetje goeie wil kun je op basis van de titels de juiste songs van Fucked Up bij de juiste scenes instarten (ze staan in de goeie volgorde, ze lijken alleen vaak iets te lang of te kort). Maar om eerlijk te zijn past de muziek van Fucked Up niet echt bij de sfeer van de film. Het verhaal is in principe wel donker genoeg om gelardeerd te kunnen worden met wat grimmige gitaarexercities maar de Afrikaanse context en de ietwat knullige motoriek van zo'n jaren '20 film in het algemeen, clashen nogal met het eigentijdse rockgeluid van de Canadezen. Het is me totaal onduidelijk waarom de band nou precies deze film uitkoos om te besoundtracken. Het is sowieso vaak een gevaar bij bands die een nieuwe soundtrack bij een ouwe film maken dat het ego van de muzikanten in de weg zit. Ik hoor hier ook gewoon te veel Fucked Up en te weinig ondersteuning van het verhaal en de beelden. De film zelf is best een aardig curiosum om eens te zien (maar ook best wel racistisch) maar een beetje zonde van de muziek dus.
