Gister op de valreep - laatste weekend, dus het toeristische informatie gehalte van deze post is nihil - naar Bristol getreind voor Requiem for 114 Radios, een installatie van Iain Forsyth en Jane Pollard in de kelders van Colston Hall, met (vocale) bijdragen van onder meer Jarvis Cocker, Beth Orton en Rachel Zeffira (Cat's Eyes).

De locatie is in ieder geval perfect. Een lage, gewelfde kelder met een inrichting die er uitziet als een geheimzinnige afdeling van een inlichtingendienst in een film over de tweede wereldoorlog. Donker en stoffig, een paar bureau's met bureaulamp, veel archiefkasten. Het is niet groot, 10 bij 10 meter ongeveer, met een dikke pilaar in het midden (en verderop, afgezet met hekken, meer kelderruimte, nog donkerder). En overal staan dus radio's te spelen. Allerlei soorten en maten. Vele ogen oud en antiek maar er staat ook een hele batterij aan wekkerradio's. Elke radio staat afgesteld op een eigen frequentie en uit elke radio komt dan ook één stem. Die stemmen zingen samen hymne Dies Irae (onder meer bekend uit de Shining) en dat klinkt - ook dankzij een hoop technische ruis en vage achtergrondgeluiden - heel spookachtig.

Één doel was eigenlijk op zoek te gaan naar de stem van Jarvis Cocker (of van Rachel Goswell van Slowdive of Jimi Goodwin van Doves of Matt Berninger van de National) maar de radio's staan te dicht bij elkaar om individuele stemmen te herkennen. Vrouwen- en mannenstemmen zijn nog wel te onderscheiden, maar het klinkt gewoon als een koor. Door door de ruimte te lopen verandert de samenhang en vallen bepaalde details meer op maar het blijft dat koor. Ik doe nog wel even m'n best (ik speel zelfs een beetje vals: op m'n mp3-speler zit ook een fm-ontvanger en daarmee kun je dus, door het hele spectrum af te zoeken, alle zenders individueel checken) maar kom al snel tot de conclusie dat natuurlijk helemaal niet de bedoeling van het werk is en ging ik maar weer gewoon naar dat spookachtige koor luisteren.