Pete Astor had ik ergens vorig jaar ook al gezien. Toen wist ik niet zo goed wat ik met hem aan moest. Ik wist dat hij in The Loft en de Weather Prophets had gezeten en daar kende ik wel wat liedjes van maar z'n solo-carriere was helemaal aan me voorbij gegaan. Hij speelde toen in z'n eentje, allemaal nummers die ik niet kende, dus ik vond er niet zo veel aan. Zou zelfs kunnen zijn dat ik het einde van het concert niet gehaald heb. Dat ik er afgelopen zaterdag voor naar de Shacklewell Arms aan de andere kant van de stad ov om hem nog een keer te zien spelen, heeft vooral te maken met de plaat die hij in de tussentijd heeft uitgebracht. Zoals gezegd, geen idee hoe de man voorheen als solo-artiest klonk, maar Spilt Milk staat vol fijn dreinerige indiepop á la Ultimate Painting. Niet een naam die ik toevallig noem, want hij nam het album op met behulp van James Hoare van die band. (Astor is vandaag de dag Senior Lecturer Songwriting aan een Londonse universiteit en Hoare was een van z'n studenten). De aangenaam VU-achtige groove klinkt dus bekend maar wordt hier geleverd met een venijnig ironisch randje. En op het podium is hij ook niet meer in z'n eentje maar met band (inclusief Pam Berry van onder meer Chickfactor en Black Tambourine voor de extra vocalen maar als je hier in London een indiepopbandje gaat kijken is de kans sowieso groot dat zij op het podium staat voor een stukje tweede stem). En dat klinkt heel lekker. Zoals je hoopt op basis van de plaat. Daar spelen ze dan ook vooral nummers van. Mijn favoriete momenten zijn die waarop je de vier niet-drummende bandleden, op een rijtje voor op het podium, eensgezind en bijna hypnotiserend met hun hoofd op de rijdende beat ziet meedeinen. De bassist, helemaal op rechts, doet af en toe een extravert knikje of kniebuiging als z'n loopje weer van voren af aan begint. Alleen helemaal aan het eind, nadat Astor de 'hit' My Right Hand als laatste nummer heeft aangekondigd, gaat het nummer stiekum in een moeite door in de ouder Weather Prophets-kraker Almost Prayed. Alsof Astor toch even wil laten horen dat hij ook vroeger al die dreinende groove onder de knie had hoor.
De video boven het stukje heeft op het eerste gezicht weinig te maken met Pete Astor. Het is een vers liedje van The Avonden en het is een heel erg lief liedje. Ik ben al jaren groot fan van Marc van der Holst en kijk dus ook enorm uit naar de nieuwe plaat van z'n huidige bandje (die vorige was mijn tweena favoriete plaat van 2014). Marc maakt trouwens ook collages. Die kun je zien op z'n website en in een lichtbox in een raam ergens diep in Osdorp. Én een van z'n vroegere bandjes heette Spilt Milk, net als de nieuwe plaat van Pete Astor, dus is de cirkel toch een beetje rond.
