Mijn drie favoriete liedjes van de afgelopen week:

Helemaal eerlijk gezegd weet ik nog niet zo goed wat ik met dit liedje aan moet. Prince Rama's Slip Into Nevermore begint met iets dat klinkt als de introriff van Bigmouth Strikes Again maar galoppeert dan al snel een heel andere richting op. Dat stram huppelende ritme en algeheel mechanisch aandoend sfeertje kunnen niet verhullen dat het qua melodie klinkt alsof het zo uit de koker van Belle & Sebastian had kunnen komen. Een nogal wonderlijke combinatie waarvan ik dus nog niet helemaal heb uitgevogeld of het werkt. Op de lange termijn blijken de liedjes waar ik in het begin niet zo goed weet wat ik er mee aan moet overigens vaak juist m'n lievelings te zijn geworden.

Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat ik niet (meer) tot de voorhoede behoor als het gaat om het spotten van hippe jonge nieuwe bandjes maar je favoriete album van de maand ontdekken omdat het genomineerd was voor een Grammy is wel heel erg achter de feiten aanlopen. In eerste instantie was het verhaal achter de plaat - muziek opgenomen in een maximum security gevangenis in Malawi - dat intrigeerde, maar de muziek is ook gewoon heel leuk. Aandoenlijk is in de context van veroordeelde criminelen misschien niet helemaal het juiste woord maar wat ik zo leuk vind van deze plaat van het Zomba Prison Project is de eenvoud en directheid van de nummers. Meestal maar één instrument - hier een bas - en een stem. Lekker kort ook. Af en toe een beetje onvast of rammelend of vals maar dat zijn dingen die ik m'n traditionele Westerse gitaarmuziek ook gewoon, wel, aandoenlijk dus vind. Dit nummer is mijn voorlopige favoriet en niet alleen vanwege de geweldige (vertaalde) titel.

Eigenlijk vooral uit beleefdheid uigecheckt dit. Belly - en Throwing Muses en de Breeders en dat nummer dat ze deed met de Catherine Wheel - vond ik geweldig, in de jaren negentig. Ik had de indruk dat Tanya Donelly vandaag de dag, zoals zo veel muzikanten van toen die nog steeds actief zijn, competente maar makkelijk te negeren singer/songwriter-muziek maakte. In de slipstream van het nieuws dat Belly weer bij elkaar komt (tour én nieuwe muziek) - en dit uitgebreide artikel over de opnames van tweede album King - werd ik toch ook wel een beetje nieuwsgierig naar dit nieuwe liedje van Donelly solo (met schrijver Rick Moody). En het is dus gewoon heel erg mooi. Akoestische gitaar, stijlvolle strijkers, huilende slide-accenten. In ongeveer hetzelfde straatje, maar minder dramatisch, dan dat ook al zo mooie recente nieuwe Bettie Serveert liedje. Dat Tooraloo een voorproefje is van een 31-tracks tellende 3-cd-box had van mij dan weer niet per se gehoeven, maar goed.