Het concept van bands die ergens een 'residency' doen, heeft voor mij automatisch iets nieuwsgierigmakends en bijna romantisch. Mijn idee van zo'n residency is een band die, zeg, een maand lang op een vaste dag een wekelijks concert geeft in een venue die eigenlijk te klein is voor hun reputatie. Ik denk ook vooral aan een band die nieuw materiaal wil uitproberen of presenteren. Kijken of het werkt of alvast een beetje buzz genereren. Zo'n vaste avond op een vaste stek zorgt als het goed is voor een vriendelijke en vertrouwde omgeving. Met zo'n residency kun je als band het gevoel van een thuiswedstrijd creëren. Het publiek is te gast op jouw feestje. Om het spannend te houden nodig je elke keer andere voorprogramma's en pauze-dj's uit. Er zijn natuurlijk variaties mogelijk. De Amerikaanse zangeres Empress Of bijvoorbeeld doet deze week een residency hier in London. Ze speelt drie dagen achtereen in Power Lunches (een piepkleine kelder onder een cafeetje in Dalston) maar verder voldoet ze wel aan alle boven geschetste kenmerken: ze is een tijdje uit de picture geweest om aan haar debuutalbum te werken en dat is nu af en staat op het punt te verschijnen en dus kan ze wel wat PR en hernieuwde podiumervaring gebruiken. Bovendien heeft, op haar eigen set na, elk avond een een andere line-up. Onder meer East India Youth en Kero Kero Bonito zijn beloofd voor later deze week. Ik had op goed geluk kaartjes voor de eerste avond, afgelopen dinsdag dus, gekocht en kreeg er een optreden van Throwing Shade bij, dat bij nader inzien toch gewoon een dj-set zou blijken en dat sla ik dus maar over wegens saai en ik kom echt precies op tijd voor het optreden zelf op de plaats van bestemming aan. Perfecte timing.

Vorig jaar speelde Lorely Rodriguez aka Empress Of ook al een keer in een Londonse kelder, Birthdays, even verderop. Het enige wat ik me daarvan kan herinneren is dat ze toen haar stem zo goed als helemaal kwijt was en dat ze in d'r eentje op het podium stond met muziek van een backing tape. Vandaag heeft ze twee muzikanten mee zich - iemand op electronische drums en iemand voor de toetsen en knopjes - en is ze prima bij stem. Dat laatste is best belangrijk want het nieuwe materiaal leunt best wel op een hoop vocale acrobatiek. Niet per se Mariah Carey- of Celine Dion-achtige capriolen maar wel veel Björkiaans gekronkel. Het is zeker knap maar ook nogal academisch en afstandelijk. Water Water, een al een tijdje geleden vooruitgestuurde single van dat nieuwe album, is wat dat betreft redelijk typisch. Zit prima in elkaar maar het is geen nummer dat je lekker meeneuriet, ook niet na een paar weken op je mp3-playlist hebben gestaan. De andere nieuwe nummers die ze speelt lijden onder hetzelfde euvel. De diverse elementen kloppen - spannende beats, electronisch met af en toe een vleugje XX-achtige sfeer, goede bedoelingen, duidelijk hard aan gewerkt - maar het resultaat is steeds weerbarstig en moeilijk te doorgronden. Niets mis met stekelige popmuziek maar je mag de luisteraar soms best wel een beetje helpen. Hoe het ook kan - sterker nog: hoe ze het zélf ook kan - laat ze horen als ze tegen het einde van haar set het oudje Realize You doet. Dat nummer is zo veel beter dan de rest: er zit opbouw in, het gaat ergens heen en productie en zangmelodie vullen elkaar op natuurlijke wijze aan. De reacties van het publiek op het nieuwe materiaal vind ik dan ook best lauw. De kelder is ramvol - en bloedheet - maar meer dan een beschaafd applausje kan er na afloop van de bijna driekwartier durende set niet vanaf. Empress Of speelt ook vanavond en morgen dus nog in Power Lunches.