Van te voren kreeg ik maar moeilijk hoogte van wat Station to Station nu precies en nu ik er afgelopen weekend geweest ben begrijp ik het nog niet helemaal. Wat ik wel weet is dat het in 2013 begon als een door de kunstenaar Doug Aitken georganiseerde treinreis door Amerika die onderweg en op haar halteplaatsen in de weer was met kunst en muziek en happenings en discussies en dat er nu onder dezelfde naam een maand lang van alles gebeurt in en rondom de Barbican in het centrum van London. Een aantal activiteiten - speciale optredens van artiesten als Spiritualized en Lonelady en Boredoms enzo - zijn ticketed maar het grootste deel van het aanbod is gratis toegankelijk. Het kloppend hart is de Art Gallery op de derde verdieping van het gebouw. Hier gebeurt van alles. Heel veel medewerkers in rooie t-shirts die van hort naar her lopen met belangrijk ogende clipboards. In zijruimtes zijn studio's en atelier- en kantoorachtige ruimtes ingericht waar ook allemaal mensen hard aan dingen aan het werk zijn. Maar er is, zeg maar, voor de meer traditioneel ingestelde bezoeker weinig kunst om naar te kijken. In het midden is een theaterruimte ingericht waar op de muren video's worden vertoond van de Amerikaanse versie. Er hangen wat posters hier en daar (onder andere in het museumwinkeltje, je kunt ze kopen). Op een tussenverdieping staat iemand zeefdrukken te maken die ze vervolgens op een paar waslijnen te drogen hangt.

Ook qua publieksgerichte performances is het een beetje behelpen. Een van de artists in residence deze week is choreografe Ann van den Broek en in haar studio staan op een gegeven moment een aantal dansers iets uit te proberen op muziek van Nick Cave slechts belicht door iemand met een zaklamp. Daar kun je dus naar kijken. Ook kunstenaar Jeremy Deller is vandaag hier bezig en ik pik redelijk toevallig zijn bijdrage mee. Op het podium van het theaterzaaltje – de video's gaan even uit – staat een driekoppige band en die maken muziek geïnspireerd door, wat ik er van begrijp, typisch Noord-Engelse industriële geluiden; opnames van (machines uit) katoen- en staalfabrieken en de mijnbouw en dergelijke. Er begint zo'n origineel industrieel geluid te klinken, op het doek achter de band staat wat het is ('Steam Mill Engine Primrose Mill Burnley') en de band gaat er overheen muziek zitten maken. Aardig idee maar de uitvoering is nogal braafjes. Het begint met een lekkere stevige, krautrock-erige herrie maar verzandt al snel in flauwe reggae-grooves en drumsolo's die volgens rechtstreeks van het conservatorium komen (geen idee wie of wat de band is).

Ik heb de indruk dat een belangrijk idee achter het hele gebeuren is dat kunstmakers de opdracht, en de ruimte, krijgen om iets speciaals te creëeren en dat je ze aan de ene kant in hun studios aan het werk kunt zien en dat je op een gegeven moment ook naar het eindresultaat, meestal in de vorm van een optreden, kunt komen kijken. Misschien is het eerste weekend van zoiets gewoon nog een beetje te vroeg om veel interessants te zien. En er volgt dus nog een hele maand met artists in residence als Savages, Suicide en Mica Levi (aka Micachu). Ik hou het programma gewoon nog even in de gaten. Overigens heb ik me helemaal niet verveeld hoor. Ontdekte bijvoorbeeld dat er daar op de derde verdieping van de Barbican - en helemaal niets met het festival te maken hebbend - een heuse kastuin is met palmbomen en cactussen en een beekje met een houten bruggetje erover. En omdat ik op die manier lang genoeg blijf hangen kaon ik ook nog de dagelijkse performance van Olaf Breuning beneden bij de vijver meepikken. Iets voor vieren wordt er een raamwerk op het terras gereden met daarop een dozijn of wat gekleurde rookbommen. Die dan allemaal tegelijk worden ontstoken wat een spectaculair en kleurrijk gezicht geeft. Wordt, wellicht, vervolgd.