John Doran is muziekjournalist, oprichter van the Quietus en voormalig alcoholist en overmatig druksgebruiker. En sinds kort ook schrijver, van het boek Jolly Lad. Een memoir over decennialang te veel drank en drugs nemen maar vooral, zo vertelt hij afgelopen woensdag tijdens de boekpresentatie in boekwinkel Foyles, over spontaan dingen doen zonder er al te hard over na te denken of het een goed idee is. Ter promotie van het boek is Doran de afgelopen maanden al uitgebreid op toernee geweest met de Noorse noiserockers van Årabrot maar vanavond begint het in ieder geval als een redelijk standaard boekevenement. Met Doran die een paar stukjes uit z'n boek voorleest – z'n dikke, Noord-Engelse accent (Rainhill, in de buurt van Liverpool) is soms een beetje lastig te verstaan als je niet je best doet – en vervolgens wordt hij geinterviewd door collega-muziekjournalist David Stubbs (niet in z'n rol als Mr. Agreeable trouwens). Dat is erg onderhoudend en grappig en maakt dat ik het boek wil kopen en lezen. Die decennia vol alcohol en andere geestverruimende middelen lijken overigens weinig sporen te hebben achtergelaten. Doran oogt zelfs jeugdig en schrijft en vertelt vol energie en zelfrelativering en humor en prachtige beeldende volzinnen. Als hij voorleest over een bepaald zware ochtend na een avond tot in de kleine uurtjes doordrinken, kun je als het ware het katerzweet ruiken.
Na de pauze volgt het muzikale deel van de (voor)avond. Dat begint met Doran die met behulp van de electronische drone-folkies (of zoiets) van Grumbling Fur een hypnoseritueel op het publiek uitvoert. Terwijl de twee heren achter de tafels allerhande onheilspellende geluidstapijten neerleggen vraagt Doran dat we onze ogen sluiten, ons ontspannen en aan relaxte dingen denken enzo om vervolgens via een paar levendig omschreven jeugdherinneringen en science-fiction-overdenkingen ons drie-twee-één weer terug in het hier en nu terug te brengen. Daarna doet Grumbling Fur nog een 'liedje' van zichzelf – meer electronische bromtonen met hier en daar een mishandelde viool of een ritmisch geschud stuk kinderspeelgoed en onheilspellende vocale partijen – maar dat is vanaf de na bijna anderhalf uur toch wel een beetje oncomfortabel wordende stoeltjes in een warm zaaltje op de bovenste verdieping van een boekwinkel, rondom etenstijd bovendien, misschien een beetje te veel van het goeie.
