Last minute change of plans. Was, afgelopen donderdag, de bedoeling rustig naar de Betsey Trotwood te gaan voor een solo-optreden van Andreas Speichl, zanger-gitarist van de Oostenrijks-Berlijnse band Ja, Panik. Twee voorprogramma's d'rbij. De reis daarheen en weer terug. Je bent zo het grootste deel van de avond onder de pannen. Stond al een tijdje in de agenda. Maar dan twittert Skepta die middag ineens over een gratis surprise optreden om acht uur op een parkeerterrein in Shoreditch. Zijn Shutdown is ongeveer de opwindendste single van het moment dus dat wilde ik eigenlijk ook wel meemaken. Misschien dat ik daarna nog naar die Ja, Panik meneer kan. Twee voorprogramma's zoals gezegd, dus die begint toch niet al te vroeg.

Ben rond 10 voor 8 op het afgesproken parkeerterrein. Goeie planning. Het begint al aardig vol te raken. Lekker rauwe locatie zo met het spoor boven onze hoofden. Ik ben geloof ik niet helemaal de doelgroep. Gemiddeld genomen is het publiek ongeveer half zo oud als ik en ik voel me ook enorm, ehm, provinciaals. Ik ben dan ook de enige die de grimehits die de opwarm-dj draait niet woordelijk, laat staan uit volle borst, kan meerappen. Denk iets van Dizzee Rascal te herkennen en die over de German Whip komt ook wel een beetje bekend voor. En hier nu uitgebreid te gaan staan Shazammen is ook weer zoiets. Ik zoek een bescheiden plekje aan de zijkant; lijkt me voor iedereen beter. Verder is het reuze-gezellig. Niets beter voor een beetje electrische spanning en saamhorigheid dan je met een paar honderd wildvreemden verzamelen op een parkeerterrein omdat er volgens Twitter iets ging gebeuren.

Vlam slaat natuurlijk pas echt in de pan, in a good way, als Skepta het piepkleine podiumpje op klimt. Alle mobieltjes van oost-London gaan de lucht in, er ontstaat een enorme moshpit en zelfs ík kan (het refrein van) That's Not Me meedoen. Ik geloof dat dat ook de sterkste kant is van Skepta. Z'n grime-beats klinken grimmig en hard maar z'n tracks hebben in de regel wel gewoon een hook die eenvoudig genoeg is en vaak genoeg langs komt om voor eeuwig in je hersenen gebrand te worden. Zelfde laken en pak voor It's Not Safe bijvoorbeeld (It's not safe on the block, not even for the cops x800). En huidige single Shutdown dus. Genoeg mogelijkheid om lekker mee te doen voor het publiek. Op het podium(pje) is het nogal een chaos. Steeds meer vrienden en familieleden willen ook het publiek filmen met hún mobiel en af en toe moet er een track opnieuw begonnen worden omdat de cd-speler oversloeg omdat er teveel mensen op en over de dj-booth hangen. Maakt allemaal niet. Skepta bedankt tussen de bedrijven door óns – de fans – omdat we met z'n allen zo spontaan en last minute op zijn komen dagen en daagt de politie uit – fuck the police! – want daarom. Past natuurlijk ook goed in het verhaal van zo'n guerilla-optreden, zeker voor iemand die net een nieuwe single lanceert die Shutdown heet. Hij kondigt aan net zo lang door te gaan totdat de politie de stekker d'ruit trekt. Opvallend genoeg is dat, volgens zijn zeggen, precies nadat hij zijn handjevol hits en anderhalf keer die nieuwe single heeft gedaan. Kan me niet aan de indruk onttrekken dat hij gewoon netjes een vergunning, van een half uur, voor het hele gebeuren heeft aangevraagd maar een beetje opruiing en spektakel hoort er natuurlijk bij.

Ondanks dat het best een eind is en de tijd krap toch maar gewoon te voet naar de volgende afspraak. Old Street. Camberwell Road. Farringdon Road. In de Betsey Trotwood zelf is het nog even zoeken. Het is niet boven de pub, leer ik proefondervindelijk, daar is de Comedy Night maar in de kelder. Piepkleine kelder. Echt, m'n woonkamer telt meer vierkante meters. Het verschil met Skepta's optreden daarnet had nauwelijks groter kunnen zijn. Er zijn 10 bezoekers – en dan reken ik de mensen van de deur en het geluid en de voorprogramma's mee – en eigenlijk is de ruimte al best vol.Andreas Speichl's platen met de band Ja, Panik behoren tot het beste wat er momenteel in de Duitstalige rock gebeurt. Tuurlijk, het klinkt als Tocotronic en Blumfeld, maar dat klinkt rock in Duits in niet-Duitse oren volgens mij al vrij snel. Studentikoze types die doen alsof ze rock'n'roll doen. Een van de dingen die Ja, Panik-liedjes tot Ja, Panik-liedjes maakt is dat teksten overigens niet puur in het Duits zijn maar af en toe op random momenten in het Engels schieten. Als dat met de bedoeling was de Engelstalige markt te veroveren is dat, op basis van de opkomst vanavond, niet erg geslaagd genoemen.

Speichl is hier trouwens op uitnodiging van het Austrian Cultural Forum, daar speelde hij gisteravond. Ik neem aan dat het hele reisje gewoon op kosten van de Oostenrijkse belastingbetaler komt. Maar budget voor de rest van de band was er niet. Speichl is gewoon alleen met z'n electrische gitaar. We krijgen dus uitgeklede en intieme versies van nummers zoals we die kennen van de platen. Dat werkt het best als Speichl er een beetje moeite voor heeft gedaan en niet simpelweg z'n normale partijen maar dan zonder begeleiding speelt. In een van de eerste nummers doet hij bijvoorbeeld gewoon z'n priegelsolo op de daarvoor bestemde plek maar dat klinkt zonder band wel erg leeg en contextloos (kan ook nog expres zo bedoeld zijn). In het geval het normaliter juist nogal synthesizer heavy Libertatia werkt het juist wel want dat is helemaal aan de situatie aangepast en wordt veel ingetogener gebracht en wordt eigenlijk gewoon een nieuw liedje. Ik vraag me bij dit soort optredens altijd af hoe de nummers overkomen op mensen die niet de oorspronkelijke versies kennen. Komt het wel aan als je niet weet wat er weggelaten is? Gek genoeg speelt hij niet Nevermind. Een van de nummers die Speichl ook op plaat alleen met gitaar doet. Jammer ook. Want een van m'n favorieten uit het Ja, Panik-oeuvre. Was sowieso een toffe avond die heel erg Londons begon en heel erg on-Londons eindigde.