Arranged Waves van Stephen Steinbrink vind ik een hele fijne plaat. Lieve, bescheiden liedjes – ergens tussen Elliot Smith en de Shins – die bovendien mooi zijn aangekleed. Daarom stond ik een beetje wantrouwend tegenover een live-optreden van de jongeman. Wat als hij gewoon in z'n eentje met een akoestische gitaar de gevoelige singer/songwriter komt uithangen? Dan worden die mooie liedjes heel snel heel saai. Was dus een hele geruststelling afgelopen zondag te leren dat Steinbrink gewoon versterkt en met band op het podium van de Waiting Room zou staan. Dat pakte goed uit. Alhoewel natuurlijk niet zo rijk als op die plaat komt de combinatie van dromerig betokkelde gitaar, neuriënde bas en een drummer met een muzikaal oor een heel eind. Steinbrink en z'n band doen dat truukje waarbij ze zich nogal slackerig presenteren – Steinbrink zelf heeft wel iets weg van Treme's David McAlary en heeft een soort theemuts op z'n hoofd – maar stiekum hele goede muzikanten zijn en heel goed weten wat ze aan het doen zijn. De opbouw van de set had wel wat beter gekund. Op Arranged Waves staan een boel mooie nummers maar het is jammer dat publieksfavoriet Now You See Everything al vrij vroeg gespeeld wordt. Daarna kabbelt het eigenlijk alleen nog maar een beetje voort. Steinbrink doet twee nummers in z'n eentje maar dat zijn precies de twee minst melodieuze tracks en dat is meteen best saai. En ze eindigen met een splinternieuw nummer (en een oproep om naar de merchandisetafel te komen omdat de drummer een boek met fanfictie over de Red Hot Chili Peppers aan de man wil brengen. Het is niet helemaal duidelijk of dit als grap bedoeld is of niet).

(De visuele begeleiding van vandaag heb ik trouwens, zonder toestemming, geleend uit dit photo essay dat Steinbrink maakte voor Beat.)