Toegegeven, Casiotone for the Painfully Alone was niet de meest handzame artiestennaam in de muziekgeschiedenis maar het was er wel zo eentje die precies beschreef wat je kon verwachten. Achter CFTPA ging sinds 1997 de Amerikaan Owen Ashworth schuil totdat hij eind 2010 dit alter ego aan de wilgen besloot te hangen omdat hij nieuwe, andere dingen wilde met andere mensen vooral. Niet meer pijnlijk in z'n eentje achter z'n Casiootje. En een andere naam dus. Het werd Advance Base. In ieder geval een stuk korter. Past makkelijker op een t-shirt. Ashworth gebruikte de woorden trouwens ook al in de titel van een singles-en-andere-losse-tracks compilatie in 2007. Maar na de tongenbrekende letterlijkheid van Casiotone for the Etc. is dit wel heel erg leeg en nietszeggend. En als we afgaan op hoe het het zojuist verschenen debuutalbum van Advance Base klínkt, is die hele naamsverandering sowieso zonde van de moeite geweest. In de credits staan namen van andere muzikanten die er ook op te horen zijn en met een beetje goeie wil klinkt het inderdaad iets organischer dan CFTPA vroeger. Met zo'n prominente rol voor een Rhodes krijgt het geluid al snel iets warms. Maar er is verder, zoals in openingsnummer Summer Music te horen is, vooral heel veel hetzelfde gebleven. Dezelfde houterige ritmes. Dezelfde introverte melodieën. Ashworth zingt ook nog steeds even mompelend over dezelfde sombere huiselijke tafereeltjes. En om eerlijk te zijn vind ik dat helemaal niet erg. Zo hoor ik Ashworth het liefst. Aan die nieuwe naam zal ik dan maar gewoon moeten wennen. (download, band, video)