Nou klinken eigenlijk alle nummers op Sad Day For Puppets' nieuwste album, Pale Silver & Shiny Gold, weer als bubblegum Oasis - een zeer aangenaam samenkomen van shoegaze-y sferen, J&MC light gitaren, zelfverzekerde melodieën en de porseleinen poppenstem van de zangeres; ik val in herhaling - maar Monster & The Beast is met ruime voorsprong het meest schaamteloos. Nou ligt m'n platencollectie elders en is er niets van Oasis te vinden op Spotify (alleen Wibbling Rivalry gek genoeg) dus het is een beetje moeilijk te checken maar volgens mij is het Slide Away waarvan het intro hier noot voor noot gekopieerd wordt. Ik krijg in ieder geval om de haverklap te neiging om in een luidkeels 'slide in baby, together we'll fly' los te barsten. Anders is het definitely iets van (What's The Story) Morning Glory. Die Noel-eske eennoterige solo-gitaar maakt het helemaal af. Overigens is er nog iets dat ze van Oasis overgenomen hebben. De productie van die nieuwe plaat is verschrikkelijk. Ik heb hem op mp3, maar gewoon legaal gekocht, maar er zit nauwelijks laag in het geluid. De broertjes Gallagher hadden daar later in hun carriere ook last van maar bij hen lag het aan de coke en daar lijken me deze vriendelijke Zweden niet echt het type voor. En bij Oasis leidde het ook tot ellenlange nummers met eindeloos doordreinende coda's en Sad Day For Puppets houdt het wat dat betreft lekker compact. Ik denk dat het gewoon iets technisch is. Sad Day For Puppets toert momenteel in het voorprogramma van de Mystery Jets door Nederland: vanavond in Nijmegen, morgen in Amsterdam. (bron)