Mijn favoriete lenteplaat van dit jaar is het titelloze debuutalbum van het Londons-Australische Allo Darlin'. Tien stuks opgeruimde indiepopliedjes met een tikkeltje melancholie tussen de noten door (vooral in de zang). Hoorbaar geschreven op/voor een ukelele maar vervolgens liefdevol gearrangeerd voor een volledige band. Beetje Camera Obscura-achtig maar dan lang niet zo chagerijnig en zonder het geld (of de ambitie) om alles dicht te smeren met strijkers. Zoals wel vaker bij dit soort muziek kennen ook de liedjes van Allo Darlin' een hoog incrowd-gehalte. Het gevoelsleven van de gemiddelde indienerd - en dus de liedjes die ze daar vervolgens over schrijven - is namelijk een aaneenschakeling van Wave Pictures-citaten ('All I want to know is when this pub closes'), geleende coupletten uit Grease en Que Sera Sera en verliefd worden op iemand omdat hij/zij je favoriete Weezer-nummer zingt. Of dan toch tenminste het gevoelsleven zoals bezongen op déze plaat. In The Polaroid Song wordt gedanst op een verder onbekend gebleven ploatje en is de nostalgie vooral fototechnisch van aard. (mp3.bron)