The Boy Least Likely To - I Box Up All The Butterflies (bron)
Ik doe al een week zonder laptop. Ik hoop trouwens dat ze bij de computerdokter meer verstand hebben van techniek dan van van spellen. Pas nadat ik er m'n computer had weggebracht, zag ik dat ze op hun etalageruit het in koeieletters over intenet hadden. Harde Schijf FM is thuis even uit de lucht. Ik luister in plaats daarvan veel naar de echte radio. En dat is weer even wennen. Ik was eigenlijk helemaal vergeten dat er ook een wereld is waar officiele verschijningsdata nog een rol spelen. De enige knieval richting de moderne tijd is dat de presentatoren het naast die van de single en het bijbehorende album - in de regel over een paar weken en een maand - vandaag de dag ook melden wanneer het nummer in kweste als download verkrijgbaar is. Nog archaischer voelde het Masterpieces-concept waar Zane Lowe afgelopen week z'n uurtjes op BBC Radio1 mee vulde. Het laten horen van complete albums - zonder interrupties, met de stiltes tussen de nummers - deed John Peel vroeger ook; maar dan juist met splinternieuwe albums. Bij Lowe draaide het om klassiekers als OK Computer en It Takes A Million etc. Het idee dat je als luisteraar met je vinger op de pauzeknop van je cassettespeler naast de radio zit om die op het juiste moment los te laten is anno 2008, waar de complete muziekgeschiedenis twee muisklikken op google van je verwijderd is, natuurlijk totaal belachelijk. Maar ik moet zeggen dat Lowe's opgeblazen, totaal ironieloze bombasttoon in deze context ongelooflijk goed werkte. Hij weet zoiets zeer efficient op te bouwen en in te pakken door een en ander in te leiden met een stukjes context en inspiratiebronnen en dergelijke. Zodat als hij, tijdens het draaien van een nummer uit dezelfde periode dat de plaat in kwestie verscheen, het refrein onderbreekt om een sms voor te lezen van iemand die vertelt hoe veel dat album toendertijd voor hem of haar betekende, je meegaat in het geheel en zelfs ik er afgelopen woensdag, op het moment supreme, bijna van overtuigd was dat Up The Bracket een meesterwerk is. Ik zei bijna.

Mijn favoriete radioprogramma is overigens Today In Parliament. Het doet wat het zegt op de verpakking: een dagelijks verslag van de debatten in Westminster. Geen duiding, geen experts, geen opiniepeilingen; gewoon wat er gebeurde. Zelfs als je niet precies weet hoe of wat de verhoudingen in de Britse politiek liggen, is het wat betreft het geluid een heerlijk programma. Zeker op het moment dat het wordt uitgezonden: tussen half twaalf en twaalf s'avonds, vlak voor het slapen gaan. Het begint altijd met het vuurwerk uit de House Of Commons. Waar het debat precies over gaat is niet belangrijk. Alleen het belang en daarmee hoe vol de Kamer is en hoe graag de vertegenwoordiger van de ene partij de vertegenwoordiger van de andere partij met een paar snedige volzinnen onder het tapijt wil vegen. Partijgenoten doen lekker mee door af en toe instemmend Hear! Hear! of, als de spreker op dreef is, een paar More! More!'s of door gewoon te joelen. Veel kan in zo'n debat. Ik geloof dat ik het bekende Order! Order! van de Speaker alleen nog maar in de openingstune van het programma ben tegen gekomen. Daarna is het lekker wegdommelen met de debatten in diverse commissies en, maar tegen die tijd is de gemiddelde luisteraar meestal al halverwege richting Dromenland, de House Of Lords. De House Of Lords is ongeveer net zo flitsend als onze Eerste Kamer maar dan zonder enige vorm van onderliggende democratie om het eventueel spannend te maken. Leden zijn voor het leven benoemd en het lijkt wel dat hoe ouder een Lord hoe groter de kans dat hij of zij denkt iets te melden te hebben. Zodat het in de regel klinkt als een inspraakavond op een gemiddeld bejaardenhuis. Dat nummer van The Boy Least Likely To was deze week de Single van de Week bij Radcliffe & Maconie op BBC Radio 2 (en hopelijk doet de directe download het straks ook. Hmm.)