Pants Yell! - Magneta And Green (bron)
Pants Yell! maakt het me niet gemakkelijk. Allereerst is daar de bandnaam. Geen idee wat het precies moet betekenen maar het is me veel te vrolijk en te kinderlijk. Te indie, eigenlijk. Zo'n uitroepteken maakt het er niet eenvoudiger op. En dan is er de muziek, die is op het eerste gehoor nét een slag te ingewikkeld. Ken je het gevoel dat wanneer je iets in Duits leest dat je denkt aan het eind van de zin te zijn en dat er nog 2 á 3 (werk)woorden volgen? De muziek van Pants Yell! is bijna net zo, maar dan met noten. Er lijken net een paar muzikale kronkels te veel in te zitten. Ongemakkelijke jazzakkoorden. Verhaallijnen die de hoek omgaan waar jij dacht even adem te kunnen halen. Je moet het leren doorgronden. Melodisch blijft het naar binnen gekeerd maar het wordt ook, soort van, poëtisch en ontroerend. Mijn favoriete momenten van het album - Allison Statton, vernoemd naar de zangeres van de Young Marble Giants - zijn dan ook de langzamere. Een nummer als Two French Sisters bijvoorbeeld is net zo kitsch als Cinerama en zou het zó tegen de Clientele kunnen opnemen in een wedstrijdje mistroostig uit het raam kijken. Magneta And Green is juist een van de meer up-tempo tracks maar heeft dan weer wel een kek trompetje.