1. Architecture in Helsinki - Places Like This
2. Chromatics - Night Drive
3. Caribou - Andorra
4. Okkervil River - The Stage Names
5. Panda Bear - Person Pitch
6. Scram C Baby - The Thing That Wears My Ring
7. M.I.A. - Kala
8. Daft Punk - Alive 2007
9. Bruce Springsteen - Magic
10. Sambassadeur - Migration
2007 dus. Op albumlengte. Migration is een prachtig voorbeeld van wat er gebeurt als kleine (indie) bandjes opgroeien. Magic verraste me. Of eigenlijk: ik verraste mezelf met
Broes. Wist ik veel dat ik een zwak voor gewoon goeie, ouwerwetse aardappelen-groente-vlees rock had? Waarschijnlijk een naschok van de Hold Steady. Die saxofoonsolo's hadden van mij niet per se gehoeven. Live-albums horen eigenlijk niet in jaarlijstjes. En
best of's al helemaal niet maar Daft Punk herorganiseert en -interpreteert op Alive 2007 - en, dus ook, het concert eerder dit jaar in de Bijlmer Bierhal - hun eigen oeuvre wel zo grondig dat we wat mij betreft van een geheel nieuw hoofdstuk kunnen spreken. Kala was meer van hetzelfde maar dat verveelde nog lang niet en tevens m'n
token hiphop(achtige) nominatie van dit jaar. Van een band die al zo lang meedraait als Scram C Baby zou je eigenlijk verwachten dat ze anno 2007 gemoedelijke ouwelullenpop vanachter de geraniums zouden maken en nooit van z'n leven zo'n geweldige doldwaze
electrische plaat als The Thing etc.. Person Pitch klinkt alsof
Brian Wilson jaloers werd op Can in plaats van op Lennon en McCartney. The Stage Names is het meeslepende verhaal dat ons op die vorige Okkervil River plaat beloofd (maar niet geleverd) werd. Geen idee waar het over gaat maar elke keer klinkt het weer niet meer dan logisch dat een en ander -
spoiler alert - eindigt in een daverend Sloop John B. Andorra is het beste van 40 jaar popmuziek gezeefd en samengebald. Veel sixties en psychedelisch maar mijn favoriete momenten zijn waarschijnlijk toch de voorzichte, symfonische
trance-aanzetjes in het zinderende slotnummer, Niobe. Wat is eigenlijk het tegenoverstelde van zinderend? De synthpop van de Chromatics klinkt kil en ijskoud maar, op een bepaalde manier,
broeit toch ook. Places Like This, tenslotte, is een van die zeldzame platen die in z'n eentje de (muzikale) ongeduldig- en nieuwsgierigheid van m'n hersenen kan stillen.
