Het nieuwe album zou 'heel erg Voicst, maar dan anders' gaan klinken. Op basis van die paar nummers die momenteel, bijvoorbeeld via hun myspace, voor te proeven zijn, denk ik dat A Tale Of Two Devils vooral 'nog Voicst-er dan voorheen' is uitgevallen. A Year And A Bit is mijn actuele favoriet. Qua gitaarpop heeft het nog steeds al het enthousiasme van een roedel jonge puppies. En Tjeerd is veelzijdiger gaan zingen; de manier waarop hij hier en daar plots de hoogte in schiet lijkt wel afgekeken uit de trukendoos van Ted Leo (zie trouwens ook het fantastische Young Rats van de David Gilmour Girls). En de productie is, wel, Voicsteriger, dus. Het trio had er altijd al een beetje een handje van om hun nummers vol te stoppen met net iets meer geluidjes en truukjes en valkuilen dan strikt noodzakelijk. Dat Rutger About een belangrijke rol speelde bij de opnames van deze tweede plaat deed niet bepaald vermoeden dat ze het wat dat betreft iets rustiger aan zouden doen. Voor de muziek van About heb je vaak eigenlijk ook meer dan een paar oren nodig om te kunnen volgen wat er precies gebeurt. A Year And A Bit stelt daarom gerust. Het is vol en veel en er is overduidelijk maanden aan gesleuteld maar niet alles gebeurt per se tegelijkertijd en dan geeft je beter de gelegenheid om het, ook als luisteraar, allemaal te kunnen volgen. De dwangmatige percussieve neigingen van de drummer, bijvoorbeeld, hebben een eigen plekje gekregen waardoor ze niet meer het gevaar lopen het nummer te verstikken. Dat de coupletten nu doen denken aan The Goodmen's Give It Up is een fijne, positieve bijkomstigheid.

Wat was trouwens jouw favoriete Voicst live-optreden?

Extince maakte, volgens de Nieuwe Revu, het beste Nederhop-album allertijden.