The Icarus Line - Gets Paid
Ik heb de vorige albums van de Icarus Line er van de week nog eens bijgehaald en dan klinkt het allemaal een stuk logischer dan je zou vermoeden. Die eerste, Mono, was een geweldige klap midden in je gezicht. Een toppertje in het gil-en-krijs-core genre. Om de haverklap moet je bukken omdat er wéér een gitaar of een onderdeel van het drumstel door de boxen naar buiten wordt gesmeten. De opvolger, Penance Soiree, was, al dan niet dankzij andere of meer drugs, minder aggressief. De wereld van de Icarus Line is nog steeds even intens, maar lijkt ineens op halve snelheid te draaien. Toendertijd vond ik het een mislukte poging tot een soort van stonerrock. Dit voorproefje doet vermoeden dat ze op hun nieuwe album Black Lives At The Golden Coast stoicijns in de ingeslagen richting zijn doorgegaan en dat die vorige plaat ergens voor diende; een stap was die gezet moest worden. En dat er licht is aan het einde van de tunnel. En wat voor licht. Rock'n'roll! Alsof de Stones en de Velvet Underground tegelijkertijd in twee tegenoverelkaar gelegen hoeken van je kamer staan te spelen.

$280 miljoen!