France Gall - Chanson Indienne
Ik geef toe, Belle & Sebastian zíjn sinds ze de vorige keer in Amsterdam speelden een flink stuk steviger geworden, maar ik vind de zes ME-busjes plus flinke handvol politie-te-paard die afgelopen maandag voor de deur van de Paradiso staan toch een tikkeltje overdreven hoor. Sowieso is het voorlopig vooral op plaat dat Stuart Murdoch c.s de rockgoden (soort van) uithangen, live klinkt het nog steeds introvert en dunnetjes en dromerig. Murdoch mag zich dan een stuk zelfverzekerder op het podium bewegen dan vroeger, hij zingt nog steeds verschrikkelijk zacht en de rest van de band lijkt zich daar in hun instrumentbeheersing aan aan te passen. Natuurlijk wordt er ook een boel oud werk gespeeld en dat klonk altijd al alsof het te bang voor de buitenwereld was om onder de dekens vandaan te komen, maar zelfs van de Thin Lizzy-heid van I'm A Cuckoo en de Slade-achtige boogie van The Blues Are Still Blue blijft vanavond weinig meer over. En Your Cover's Blown wil ondanks die kekke Chic-gitaartjes op deze manier ook natuurlijk nooit écht grooven. Het blijft allemaal ongelooflijk lief. Daar is helemaal niets mis mee natuurlijk - er is nooit genoeg lief - maar die paar laatste platen en Murdoch's ietwat ongemakkelijke maar enthousiaste gehups over het podium doen vermoeden dat Belle & Sebastian vandaag de dag duidelijker lijkt te willen benadrukken dat ze toch echt muziek om op te dansen maken en als je altijd maar lief blijft gaat de rest van de wereld dat natuurlijk nooit geloven. Dat zou jammer zijn. Ik heb Belle & Sebastian overigens altijd al een band om op te dansen gevonden, ook toen ze alleen nog maar lief waren, maar goed. Stuart Murdoch was overigens de gemoedelijkheid zelve. Hij vertelde honderduit over de voetbal buiten en dat-ie na drie dagen toer al z'n vriendin miste. Verder bietsten zowel hij als gitarist Stevie Jackson sigaretten van het publiek ondanks dat ze niet roken en moesten alle mannen in de zaal even door de knieën, omdat het Nederlandse volk zo lang is. Het was allemaal erg gezellig. Dat nummer van France Gall stond op de pauze-tape; deze pauze-tape waarschijnlijk zelfs, want ik hoorde Pavement en Konono #1 ook langskomen. Vóór het voorprogramma werden we trouwens getrakteerd op een half uur lang hetzelfde couplet en halve refrein - er zat een vuiltje op de cd, denk ik - van een jaren zestig girlgroup nummer, de titel waarvan ik me maar niet voor de geest kan halen maar waarvan ik zeker weet dat ik het érgens heb. Het concert was fantastisch, maar dat vind ik dan weer heel erg frustrerend.

I've Had Enough!: Steve Mason (ex-Beta Band, nu King Biscuit Time) heeft niet alleen z'n aankomende toernee afgezegd en schijnt uit de muziekbiz in z'n geheel te zijn gestapt maar is nu ook gewoon kwijt. Zowel z'n platenmaatschappij als z'n manager (Alan McGee) weten niet waar hij is.