Afgelopen week was weer eens ongekend druk, qua interessante concerten. Wat ik me nog kan herinneren:

Maandag: Subbacultcha-avond in de Bitterzoet. De donkere wave-y noiserock van openers Makazoruki heeft dankzij een nieuwe gitarist - Razorblade Jr. van Gone Bald - een extra, dissonante dimensie maar blijft, ondanks tomeloze inzet, vlak en ondoorgrondelijk. Ook de wijdse indierock van het Groningse Propeller wil niet van de grond komen. Dit soort muziek - Blonde Redhead meets Muse - moet groots en meeslepend gebracht worden, maar het blijft allemaal statisch en nuchter. Ze verontschuldigen zich zelf al een beetje door te verklaren dat ze voor het eerst sinds tijden weer op het podium staat, maar als je net je debuutplaat hebt uitgebracht mag je volgens mij wel iets beter je best doen. De avond wordt gelukkig gered door Elle Bandita. Haar electropunkmetalfreakshow is nóg beter en gevaarlijker en enerverender dan de voorgaande keren dat ik dit fenomeen zag. Gestroomlijnder vooral. Zowel technisch - er hoeft niet meer gehannest te worden met onwillige teepjes, wat meer ruimte overlaat voor, bijvoorbeeld, het verslepen van de potplanten op het podium - als muzikaal - de setlist bestaat op het moment gewoon uit louter hits. Haar debuut-ep is net uit, op Tocado, en er lijkt haar niets meer in de weg te staan om in 2006 dé redding van de Nederlandse rock'n'roll te worden.

Dinsdag: We Are Scientists in de bovenzaal van de Paradiso. Waar het druk is, erg druk, met allemaal hele jonge mensen. Mij valt het erg tegen: een soort van mallpunk-versie van bands als de Bloc Party. Dezelfde moderne hoekigheid maar dan aangelengd met een flinke dosis glimmende, oppervlakkige, Amerikaanse emo-angst. De zanger ziet er precies zo schattig uit als hem van Bright Eyes en zegt, samen met de nerderige bassist, tussen de naadloos twee-aan-twee gespeelde nummers precies de juiste grappige dingen. Nobody Move, Nobody Gets Hurt blijft een van de leukste nummers van het jaar, maar het concert gaat het ene oor in, het andere weer uit. Met uitzondering van hun cover van Be My Baby, daar kreeg ik de afgelopen nachten steevast nachtmerries van.

Woensdag: 3voor12's Song Van Het Jaar-gala in de Desmet Studios. Net een gewone Club Lek 3voor12-uitzending maar dan met slingers (zie foto) en bitterballen en een stuk minder live-muziek: elk, van de vier, uur een bandje dat slechts twee nummers - een eigen en een cover - speelt. Voicst is de bom, want rocken zich niet alleen een weg door Dazzled Kids én Jagger '67 van de Infadels maar worden op hun beurt tevens op fantastische wijze gecoverd door Pete Philly & Perquisite. (Bovendien begint het er op te lijken dat mijn campagne voor de herwaardering van American College Pop al zijn vruchten af aan het werpen is; het gerucht gaat dat ze het 5 januari, bij hun aftrap van hun Nederlandse toer met ZZZ en About in P60 in Amstelveen, zullen spelen). De eindlijst zelf is trouwens treurig: de meeste van mijn keuzes zijn ergens in de onderste helft van de top honderd beland en dat de Jeugd Van Tegenwoordig niet op nummer één staat is een regelrechte schande.

Donderdag: Niets. Viel na m'n werk al in slaap bij ER. Heb plaatjes uitgezocht voor vrijdag. De kranten van de afgelopen dagen doorgebladerd. Veel gegaapt. De Sopranos en 24 van video gekeken. Vroeg naar bed gegaan.

Vrijdag: Mortale-avond in de Winston. Joyfalds, uit Leiden, doet in niet overdienstelijke gitaarrock met drama en hier en daar wat Mogwaiaanse neigingen. Jammer dat publiek in grote getale nog thuis voor de spiegel hun outfit van vanavond staat uit te zoeken. De Exploding Shetland Ponies, vervolgens, koppelen op veelbelovende wijze Interpol-invloeden aan echo's uit de grungetijd maar schieten zichzelf in de voet door te veel lolligheid (zie de bandnaam en je weet ongeveer hoe de zanger de nummers aan elkaar praat) en een werkelijk tenenkrommend slechte rawkballad - denk er zelf even het stemgeluid van Alfred Lagarde bij - als afsluiter. Headliners zijn Quagga. Winnaars van de Parool Popprijs eerder dit jaar. Op plaat best aardige breakbeat-met-luide-gitaren; op het podium doffe, eentonige raprock en daar kun je anno 2005 écht niet mee aan komen zetten, hoor.