Het was weer een gezellige, cultureel verantwoorde én afwisselende avond afgelopen vrijdag. Het begon met een wandeling door het zogenaamde Polderweggebied, in Amsterdam-Oost. Normaliter niet een van de meest enerverende locaties van de stad - de plek waar vroeger de Oostelijke Gasfabriek stond is nu vooral een bouwput - maar dit weekend vindt er het kunstfestival Polderlicht plaats. In dat kader zijn er op diverse plekken in de buitenlucht licht-, geluids- en video-installaties en - performances te bewonderen. Visueel ben ik vooral gecharmeerd van het werk van Jochem Van Der Spek die hier z'n tegen elkaar én de randen stuiterende blokken deze keer tegen de zijkant van een gebouw had geprojecteerd. Het 'muzikale' (tussen kleine aanhalingstekens, het is per slot van rekening Kunst) hoogtepunt was wat mij betreft het 'optreden' (dito) van Wessel Westerveld oftewel Der Wexel. Ergens in een loods tussen het zwembad en de oefenruimtes van de Melody Line heeft hij een flinke collectie zelfgeknutselde geluidsmachinetjes opgesteld, opgebouwd uit bijvoorbeeld oude keukenmixers die tegen een spijker aanschuren, rammelende typewritermechanismen en ik dacht ergens zelfs een voormalige grasmaaier te herkennen. Geconcentreerd over z'n mengpaneel gebogen stuurt hij deze apparaten aan, vangt de geluiden die ze voortbrengen op en stuurt ze, met een enkel eenvoudig effect, weer de wijde wereld in. Het duurt even om er in te komen, maar als je door begint te krijgen hoe wat je ziet samenhangt met wat je hoort is het een fascinerend en hypnotiserend geheel. De meer traditionele, industriële ambientdrones van Au iets verderop komen hierna een beetje willekeurig en saai over. Hij treedt op tenmidden van een sloopbedrijf maar de klanken die hij voortbrengt zijn een beetje dertien in een dozijn. Er valt ook nog van alles te beleven in de aula van het Montessori College Oost. Onder meer een performance van het Staalplaat Soundsystem die z'n ultra-minimale muziek - eigenlijk niet meer dan hier en daar een brom of een piep - via tot luidsprekers omgebouwde (en dus trillende) tafels en afvalbakken laat horen. Polderlicht vindt ook nog vanavond en morgenavond plaats.

Maar het is ook Amsterdam Dance Event-weekend. In dát kader werd gisteravond in Fantastio, de zaal van het Popinstituut, de cd Dutch Rare Groove gepresenteerd. Op de ene helft van deze dubbel-cd staan 23 obscure vaderlandse funktracks uit de jaren '60 en vooral '70, op de andere een moderne verherinterpretatie door de jongens van C-Mon & Kypski. En ook in Fantasio ontmoette de oude garde de nieuwe. Allereerst was er een optreden van de Dutch Rare Groove Band, samengesteld uit een aantal knakkers van toen aangevuld met Black Market Audio. Zij brachten een aantal van de nu dus uit de archieven afgestofte tracks ten gehore. Het resultaat was een fijn potje, zij het een beetje brave orgelfunk met af en toe een koperaccent en op het eind van de rit een vocale gastbijdrage van Jimmy Bellmartin. Het swong allemaal nog heel behoorlijk, wat nog een hele prestatie was als je zag wat voor grijs en gebogen mannetje er achter het drumstel klom. De bijdrage van C-Mon & Kypski, die hierop volgde, leek in eerste instantie niet meer dan een paar flauwe, uitgesponnen jams maar op de valreep revancheerde men zich gelukkig met een paar lekker felle versies van breakbeat-hits als Shitty Bum en nieuwe single The Evil Needle. De koplampen van het opgepimpte drumstel - inclusief glimmende velgen op de basdrum - mochten er helemaal terecht bij aan.