Omdat alle prachtige volzinnen die ik afgelopen zondag had verzonnen om mijn avonturen in de Flevopolder in geuren en kleuren te kunnen beschrijven al weer lang en breed vergeten zijn, hier de kort door de bocht versie. Sons & Daughters, bijvoorbeeld, rockten. Hun garagecountrypunk had op de meest recente London Calling een nogal averachts effect op mijn gemoed, maar kwam hier stukken beter uit de verf; hypnotiserend en tóch poppy. Het zal je hopelijk niet verbazen dat ook Voicst rockte. Het was evenwel jammer dat ze tegelijkertijd met Queens Of The Stoneage speelden. Het was niet bepaald druk voor het Charlie-podium en ik zag opvallend veel bekende, Amsterdamse, gezichten in het publiek. T. Raumschmiere rockte óók. En dat is eigenlijk best wel jammer. Zo met band gaat het wel heel erg immer gerade aus namelijk. Terwijl ik juist wel erg gecharmeerd was van die typische schaffeldein van zonder band (gebruiken we het woord schaffel eigenlijk nog wel?). Zelfs Nick Cave rockte. Hij was een stuk joliger dan ik, op basis van z'n reputatie, verwachte. Al karatekickend sjeesde hij over het podium en maakte zelfs grappen: this song is for those people who like sun and grass and clouds and shit like that, of iets in die trant. En misschien moet Marilyn Manson ook eens investeren in zo'n vierkoppig gospelkoortje. Alleen de Foo Fighters rockten niet. Maar dat komt waarschijnlijk ook omdat we net toevallig tijdens het 'akoestische intermezzo' in de buurt van Alpha-tent belandden. Dat was beetje een domper.

MTV zendt trouwens, tot en met zondag, iedere avond tussen 11 en 1 live-opnamen van het Lowlands-festival uit.