De hoofdact van gisteravond in de Cavern bestond uit drie mannen met baarden. Geen Jan, Piet-Joris en Corneel doch Aereogramme is de naam. Ze komen uit Schotland, brengen hun platen uit bij Chemikal Underground en zijn de nieuwe band van Craig B, voorheen van Ganger. De band klinkt alsof ze niet helemaal goed weet wat zou ze nou precies willen: ingetogen, breekbare juweeltjes van songs of alles omverblazende gitaarmuren. Als ze het een óf het ander doen, gaat alles redelijk goed (single Fuel To Burn is zelfs een meer dan aardig puntig gitaarpunk dingetje) maar als getracht wordt een en ander te combineren worden de gaten en scheuren in de constructie akelig snel duidelijk. Het idee achter het merendeel van de songs lijkt een soort kruising tussen Smog en Mogwai: gevoelig begin dat langzaam, danwel iets sneller, opbouwt tot een overrompelende gitaarexplosie. Maar zelfs met die meelopende teep met extra gitaren en andere achtergrondgeluiden blijft het wat 'leeg' klinken. Met een paar botte barré-akkoorden is het moeilijk overtuigen. Een beetje een tegenvaller. Stralend middelpunt van de avond is zonder twijfel Sue Tompkins, zangeres van het kort tevoren te bewonderen Life Without Buildings. Nauwelijks groter dan een pintglas huppelt en springt ze onbeholpen en houterig over het podium onderwijl haar gefragmenteerde, stream of consciousness-teksten in de microfoon bijtend en gillend. Denk aan (ongeveer) een kruising tussen de respectievelijke zangeressen van Altered Images of Bow Wow Wow en Mark E Smith; hopeloos verdwaald in het schemergebied tussen poëzie en kinderlijke naïviteit. Gekoppeld aan de hoekige, intelligente, wave-y (als in Wire-achtig) gitaarpop van de drie muzikale mannen in de achtergrond levert dat een zeer interessant contrast op. Zou een aanrader zijn voor een volgende editie van London Calling: opvallend, aandoenlijk, anders en voor precies 40 minuten de allerleukste band die ik tot nu toe dit jaar live zag.
