Honderd redenen?? Je wou honderd redenen?? Laten we met negen beginnen. Negen redenen waarom Hundred Reasons - zoals afgelopen woensdag te zien in de Cavern - de beste nieuwe band in Groot Brittannië is: een: Noem het emocore, noem het nu metal. Zó hoort gitaarrock anno 2001 te klinken. De kracht van een bovengemiddelde hardcoreband (maar zonder de eendimensionale domheid), de inventiviteit van een At The Drive-In en de commercialiteit van een Papa Roach gecombineerd tot een explosief punkbombardement. twee: zanger Colin Doran. Ziet er uit alsof hij een zoon van Monty Python's Eric Idle zou kunnen zijn en is in het gelukkige bezit van hét modekapsel van het moment: een blonde afro. Is bovendien niet vies van een potje stagediven en zorgt er voor dat schoenen die naar aanleding van deze activiteit door leden van het publiek op het podium belanden weer bij de rechtmatige eigenaar terecht komen. Zo goed en kwaad als dat gaat, tenminste. drie: Cerebra en Rummus en eigenlijk al hun andere nummers. Stuk voor stuk snoeiharde, in y'r face rockmonsters met de overtuigingskracht van minstens 10 Linkin Parks. vier: het feit dat At The Drive-In tijdelijk (??) uit de running is maakt het voor Hundred Reasons overduidelijk makkelijker (zie ook twee), maar Hundred Reasons is meer dan zo maar een ATD-I-kloon. Zie het alsof de Texanen de voorzet hebben gegeven die door dit vijftal haarzuiver wordt binnengeknald. vijf: Falter. De ballad. De aanstekers kunnen de lucht in. zes: Platenmaatschappij Columbia heeft klaarblijkelijk vertrouwen in de band. Opgepikt naar aanleiding van één singeltje op Fierce Panda gaan ze na deze tour de studio in voor hun debuutalbum. De video van de eerste single, Rummus, werd vanavond opgenomen (als-ie ooit op MTV te zien is en je ziet iemand met een 3voor12 t-shirt dan ben ik dat dus) en in werkelijk elke hoek van de Cavern staat een camera, zelfs ín de moshpit. Het contract lijkt bovendien ruimte te bieden voor speeltjes als limited edition splitsingeltje met het vanavond meegebrachte voorprogramma, Douglas, en andere independent-dingetjes. zeven: enthousiasme. Niet alleen op het podium, maar voor muziek in het algemeen. De band lijkt een groot voorstander van de slogan support your (local) scene. De bedankjes aan het adres van de twee voorprogramma's zijn gemeend. Op hun website interviewen drummer Andy B en gitarist Larry Idlewild en Accident Prone en sterft het van de links naar en banners van talloze gelijkgestemde - maar vooralsnog niet even succesvolle - bandjes en indierockavonden door het hele land. acht: de introtape. Een lounge-piano versie van Papa Roach's Last Resort. negen: de hype. Zoals gezegd, er is tot nu toe pas één singel verschenen maar de band wordt in de bladen bejubeld en heel punkrockend Exeter is uitgelopen en springt vanaf de eerste tonen de longen uit z'n lijf.
Slower Then 1924!! Schelden op de treinmaatschappij is een van dé nationale sporten in Groot Brittannië en ons lokale sufferdje, de Express & Echo, doet van harte mee en heeft uitgerekend dat je 80 jaar geleden, toen er nog met stoomtreinen gereden werd, vaak sneller vanuit hier in London was dan nu in het futuristische jaar 2001.
