Met terugwerkende kracht toegevoegd op 9 april

Gisteravond (donderdag) kwam ik in een (uitverkochte) Bowery Ballroom tot de conclusie dat Arab Strap het beste in levende lijve te ondergaan is. Ik moet bekennen dat ik zowiezo maar een van hun albums heb - Philophobia - en dan draai ik'em verder ook nauwelijks. Niet dat het vervelende muziek is, maar ik dóe altijd wat als ik muziek op heb staan; zit meestal te lezen of achter m'n computer of iets dergelijks. Arab Strap maakt muziek met een sterk literair karakter. Daar moet je echt voor gaan zitten en naar luisteren en daar heb ik blijkbaar het geduld en de tijd niet voor. Behalve als je eigenlijk niets anders kúnt doen dan naar de band kijken en luisteren. Tijdens een concert bijvoorbeeld. Dus. Dan werkt de combinatie van de muziek - meestal ingetogen en spaarzaam, maar hier en daar ook met beats uit een doosje - en de donkere, verhalende teksten het beste. De band werd helaas geplaagd door allerhande technische mankementen. Zanger Aidan Moffat verontschuldigde zich tientallen keren - maar vond het aan de andere kant ook wel weer erg des Arab Straps: you've got everything you've want, and then it completely fucks up - en legde uit dat het pas het tweede optreden van hun huidige toer was en dat het over een week of twee reuze-soepel zou verlopen. Er waren dus wat extra lange breaks tussen de nummers, maar die werden onder meer opgevuld door de premiere van een aanzet tot een nieuw Arab Strap-nummer - werktitel: I Would Fuck Bruce Willis -, een korte cover van Bon Jovi's You Give Love A Bad Name en veel gestamel in het plat Schots dat er bij de New Yorkers natuurlijk in ging als de spreekwoordelijke zoete koek. Het eerste voorprogramma was John Wolfington. Een lokale singer/songwriter wiens belangrijkste wapenfeit vooralsnog is dat-ie Steve Shelley van Sonic Youth achter het drumstel heeft zitten (z'n actuele plaat is dan ook verschenen op diens Smells Like Records label). Tweede voorprogramma Interpol klonk alsof ze sinds de hoogtijdagen van de New Wave (en dan met name Joy Division) geen nieuwe muziek meer hadden gehoord. Desalniettemin hadden ze een paar aardige nummers. Die twee tracks waarop synthesizer werd gespeeld behoorden daar eerlijk gezegd niet toe, want die hadden vreemd genoeg iets weg van Rammstein. Voor een Europese toeschouwer met een kleine dosis historisch besef was de outfit van de bassist - haar strak in de scheiding, zwarte broek, felrode bloes, zwarte band om de bovenarm; slechts het hakenkruis ontbrak nog - overigens nogal opmerkelijk.

Als onderdeel van de verplichte toeristische nummertjes hebben we een paar dagen geleden natuurlijk ook Wall Street bekeken. We zijn niet naar binnen geweest bij de New York Stock Exchange voor de rondleiding, maar vóór de ingang konden we in ieder geval een flink aantal handelaren in hun felgekleurde jasjes een sigaretje zien staan roken terwijl aan de achterkant de bezorgers van allerhande restaurants en deli's in de buurt de lunchpakketjes stonden af te leveren. Deze pakketjes moesten overigens wel eerst door de x-ray machine - waarschijnlijk uit angst voor bommen ofzo - in een speciaal daarvoor geplaatste vrachtwagen. Een paar straten verderop kwamen we trouwens Kamagurka tegen en even later ook nog Hans Kazan. Beide met een cameraploeg in het kielzog en blijkbaar bezig met nieuwe tv-programma's. U bent gewaarschuwd.