Zo maar een doorsnee maandagavond in Exeter. Het is frisjes (maar droog!), de straten van het centrum zijn zo goed als uitgestorven. Beneden in de Cavern daarentegen is het warm en druk. Verrassend druk zelfs. Het is slechts een paar maanden geleden dat we de Webb Brothers hebben kunnen aanschouwen in ditzelfde theater, maar het is de muziekliefhebbers van Exeter schijnbaar bevallen, want ze zijn weer terug en hebben familie en kennissen meegenomen. Er is de tussentijd weinig veranderd in de muziek van de gebroeders Webb - drie in getal en zonen van 60ies songschrijver Jimmy, hier bijgestaan door bassist en drummer en af en toe de roadie op gitaar - nog steeds piekfijne powerpop met een overheersend retro-tintje. Ze passen in het rijtje van Urge Overkill, Redd Kross en Jellyfish met Liar's Club - die ene écht integere Lennon rip-off die Lenny Kravitz nooit schreef - als aktueel hoogtepunt dankzij steun van Radio1 dj's Mark & Lard. Maar ondanks de zonnige melodieën, de kapsels, de prachtige dubbelloops zang en nummers wier complete text lijkt te bestaan uit all the cocaine in the world / can't help me to forget this girl ontstijgt de Webb Brothers nooit de categorie sympathiek en goedbedoeld en aardig. Het is nooit briljant en je voelt dat het dat ook nooit zal worden. Er zal nooit iemand zeggen dat de Webb Brothers z'n favoriete band allertijden zijn. Tijdloze muziek maar mist net dat ene dat het op de lange termijn aan de vergetelheid zou kunnen onttrekken. De voornaamste reden waarom ík hier vanavond weer sta is het voorprogramma I Am Kloot, een van de bands uit de stal van We Love You, de gitaarpop afdeling van Wall Of Sound. De op een kruk zittende bassist en een zanger/gitarist die een leeg bierkratje nodig heeft om z'n voet op te zetten zodat z'n gitaar op z'n knie kan rusten belooft in principe weinig goeds, maar zoiets past nu eenmaal bij de jazzy akoesti-pop van het drietal uit Manchester. Soort van een David Gray it's okay to like. Zanger John Bramwell is stralend (maar grijzend) middelpunt als soort van lo-fi crooner met stand-up comedy neigingen: de nummers worden uitgebreid aangekondigd - the first time we played this song was on a boat. It's called Titanic - en er is tijd voor een spelletje Raad De Dierengeluiden met het publiek. Prijsnummers zijn wat mij betreft de wiegende opener Twist (This is a song about being covered in blood. And enjoying it.) en het pseudo-kerstliedje Sunlight Hits The Snow (About sunlight hitting the snow). Heb er nog even over gedacht een t-shirt van ze kopen - want het leek me toch wel erg koel om met I Am Kloot op m'n borstkas rond te lopen - maar 10pond vond ik toch wat aan de al te ruime kant voor dit genoegen.

now playing: Frank Black - Dog In The Sand