Salako, gisteravond, bovenzaal Paradiso: was mijn vertrouwen in de Nederlandse indiescene geheel in ere hersteld door de bomvolle bovenzaal van de Paradiso vorige week bij Blonde Redhead, na vanavond is datzelfde vertrouwen weer tot onder het nulpunt gedaald. Toegegeven, d'r is voetbal en het concert was kort van te voren en slecht aangekondigd en Salako is een hele andere band dan Blonde Redhead maar dat er maar 20 bezoekers zijn - waarvan een groot deel trouwens ook nog de mensen van Seedling, de bands kennen elkaar blijkbaar - is diep, diep triest. Is een Amerikaans Sonic Youth-rip-off groepje dan zoveel interessanter dan een fijn Brits indiebandje dat eigenzinnige folky popsongs maakt in de trant van Belle & Sebastian, Super Furry Animals en Boo Radleys?? Je kunt het het kwartet uit Hull dus niet echt kwalijk nemen dat ze het nogal vrijblijvend houden vanavond - veel gerommel tussen nummers, veel gerommel gedurende nummers, een beetje converseren met mensen in het publiek; het is een soort openbare repetitie. Dat is jammer, want de songs van Salako verdienen het om met zorg uitgevoerd te worden. Gedurende het concert druppelen er nog een aantal mensen binnen - waaronder Sem Caesar - maar de sfeer komt er niet echt in, zullen we maar zeggen. Kan dus niet zeggen dat het een goed concert was, maar in ieder geval leuk om Salako eens live te hebben gezien.

Daags ervoor belandde ik trouwens per ongeluk bij een live-concert van Him op TMF. Him is dat Finse bandje dat een tijdje geleden een hit scoorde met Join Me. Hele foute muziek eigenlijk - een soort Gothic Metal Light - maar ik had nogal een zwak voor dat nummer; waarschijnlijk dankzij dezelfde kronkel in mijn brein die houdt van Rammstein en Type-O-Negative. In ieder geval, ik zette toevallig m'n tv aan toen TMF Live net begon. Ik had in eerste instantie geen idee welke band het was maar m'n nieuwsgierigheid werd geprikkeld door het in rook en onheilspellend blauw licht gehulde podium en de bomvolle zaal - waaruit een hoop tienermeisjes gegil opsteeg toen de band opkwam - en Johnny Cash's Thirteen - van het fantastische American Recordings album - als introduktiemuziekje. Ik ben dus in eerste instantie blijven hangen om te kijken welke band het was - ik verwachtte iets als Robbie Williams - en om eerlijk te zijn ben ik daarna de hele uitzending lang blijven hangen, want het was verschrikkelijk leuk. Zowat al hun andere songs blijken minstens even goed als Join Me en hun versie van Chris Isaak's Wicked Game in precies dezelfde stijl als de rest van hun oeuvre - een soort mix tussen de Gathering, Killing Joke, de Manic Street Preachers en van die Depeche Mode-achtige bombastische synthesizerlijntjes - was helemaal fantastisch. Bovendien was de zanger een echte ster - charismatisch, zelfverzekerd op het arrogante af, in bezit uitstraling én uiterlijk, de hele rimbam inclusief een nonchalante sigaret in z'n mondoek; daar steekt zo'n Roald Caesar of zelfs een Dinand Kane dan toch bleekjes bij af. Publiek was trouwens uitzinnig - werden zelfs teddyberen op het podium gegooid - dus dacht aanvankelijk dat het in Finland zelf was opgenomen, maar dat bleek later Berlijn te zijn. Nooit geweten dat Him daar zó populair was.

Het concert van Les Savy Fav aanstaande dinsdag in Kalenderpanden - Entrepotdok in Amsterdam gaat dus gewoon door. De voorprogramma's zijn Feverdream (hebben een plaat uit op Transformed Dreams) en The Lattitude, twee Nederlandse bandjes dus. Kosten 8,50, eerste band begint om kwart over negen. En ik hoop dat ze een beetje opschieten zodat ik Les Savy Fav überhaupt nog kan zien voordat ik m'n laatste trein moet halen...

Now playing: Hiphop 120 op Kink FM