Gisteravond dus Blonde Redhead in de bovenzaal van de Paradiso, waar het overigens heerlijk druk was. Ik begon er eerlijk gezegd een beetje genoeg van te krijgen om verschrikkelijk leuke indiebandjes te bekijken in halflege zaaltjes met stoicijns, afstandelijk publiek - Brassy twee weken geleden, ook hier, was daar een goed/slecht voorbeeld van - dus dit was een verademing. D'r was zelfs iemand die bloemen op het podium ging gooien (rozen zelfs??), dat maak je - behalve bij Morrissey concerten - vandaag de dag helaas zelden meer mee. Blonde Redhead zelf was redelijk op dreef. Zangeres Kazu Makino leek erge last van haar stem te hebben - de gitaarspelende helft van de Italiaanse Pace-tweeling die de rest van de band uitmaken nam het leeuwedeel van de vocalen voor z'n rekening - en dat is jammer. Kazu's typerende stem voegt namelijk een belangrijke dimensie toe aan de muziek van Blonde Redhead. Het viel op deze manier misschien net iets extra op dat de muziek van de band nogal formularisch van opzet is: d'r komen wat onheilspellende geluiden uit een doosje, de gitarist wringt een paar onmogelijke akkoorden uit z'n gitaar, de bassiste doet er wat hoekigs onder, de drummer doet, eeeh, wat drummers altijd doen en daar tussen door plaatst zangeres Kazu haar onmogelijke melodieën. Hoe die melodieën d'r precies uit zien is niet zo belangrijk - als ze niets kon verzinnen is een beetje fluisteren of flink potje schreeuwen ook goed - het is meer hoe het eruit komt. Kazu's Nagels Over Het Schoolbord-stem en de hoge uithalen tillen de muziek juist boven het niveau van de zoveelste Sonic Youth-rip off. D'r bleef overigens nog genoeg te genieten over hoor. Want als de formule van Blonde Redhead gewoon wordt toegepast is het resultaat keer op keer de moeite waard. Als ze van deze gebaande paden afwijken is het resultaat niet altijd even zeker - ergens halverwege zit een erg overbodig schreewerig dingetje dat klinkt als een hele slechte Jon Spencer-imitatie, maar de verstilde pianoballade een paar nummers later is hartverscheurend. De band is desalniettemin op z'n best als ze formule net een beetje uitrekken, zoals in de discohit This Is Not van hun nieuwste album Melody Of Certain Damaged Lemons, een nummer dat overigens te downloaden is als mp3 bij southern.com.

Mijn opmerking een paar dagen geleden over het ontbreken van Nederlandse muziekblogs - alhoewel alt0169.com gisteren bijvoorbeeld wel verwees naar speedyj.com - geldt nog sterker voor Nederlands(talig)e muziekwebzines. Op een paar initiatieven in de punkhoek na is het daarmee namelijk zeer droevig gesteld. Een van de betere punk-e-zines is Opposite, dat natuurlijk een boel recensies heeft maar ook interviews met bijvoorbeeld Boy Sets Fire, NOFX (alhoewel die al wat ouder lijkt te zijn; het is sowieso een beetje moeilijk te ontdekken van wanneer bepaalde artikelen zijn, da's jammer) en, waarom ook niet, Katie Holmes oftewel Joey uit Dawson's Creek. Het is overigens niet alleen punk wat de klok slaat want Opposite kent ook z'n eigen junglerubriek Junglistic met ook hier natuurlijk weer een flink aantal recensies.

Het valt me trouwens op dat de nieuwe Belle & Sebastian nergens in de Moordlijst van deze week (week 23) te vinden is. Ik bedoel, hij is in eerste instantie misschien niet zo briljant als hun vorige platen en hun beste nummers staan er niet eens op maar staan op de bijbehorende singel (Legal Man en Winter Wooskie dus), maar ik kan er met m'n verstand niet bij dat de critici de voorkeur blijken te geven aan verschrikkingen als Jeff Buckley en vooral Perfect Circle - Grungerock. Kom op nou, da's toch zó jaren 90. De enige die een beetje bij de tijd is, is Gijsbert Kamer van de Volkskrant en Loladamusica (en Boudisque), die had Fold Your Hands Child, You Walk Like A Peasant vorige week al op nummer één in z'n top 5 staan